bu  hikaye  canımdan çok sevdiğim arkadaşlarım ESRA EFSANE  VE  TUBAYA  GELSİN (sizi çok  seviyorum)


Kötü karakterli bir genç varmış. Bir gün babası ona
>çivilerle dolu bir torba vermiş.
>Arkadaşların ile tartışıp kavga
>ettiğin zaman her sefer bu tahta perdeye bir çivi çak"
>demiş
>Genç, birinci gün tahta perdeye 37 çivi çakmış Sonraki
>haftalarda kendi kendine kontrol etmeye
>çalışmış ve geçen her günde daha az çivi
>çakmış.
>Nihayet bir gün gelmiş ki hiç çivi çakmamış.
>Babasına gidip söylemiş. Babası onu yeniden tahta
>perdenin önüne götürmüş.
>Gence "Bugünden
başlayarak tartışmayıp kavga
>etmediğin her gün çin tahta perdeden bir çivi çıkart, sök"
>demiş. Günler geçmiş. Bir gün gelmiş ki her çivi
>çıkarılmış.
>Babası ona "Aferin iyi davrandın ama bu tahta perdeye
>dikkatli bak.
>Artik çok delik var. ''ARTIK GEÇMİŞTEKİ GİBİ GÜZEL OLMAYACAK''
>demiş.
>Arkadaşlarla tartışıp kavga edildiği zaman
>kötü kelimeler söylenilir.
>Her kötü kelime bir yara (delik) bırakır.
>Arkadaşına bin defa kendisin affettiğini
>söyleyebilirsin ama bu delik aynen kalacak kapanmayacak).
>Bir arkadaş ender bir mücevher gibidir. Seni güldürür
>yüreklendirir.
>Sen ihtiyaç duyduğunda yardımcı olur seni dinler sana
>yüreğini açar" demiş.
                                                          
DOSTLUK GÜNAH OLMAYACAK KADAR MASUM, KÖLE OLMAYACAK KADAR ÖZGÜR, UMULMAYACAK KADAR YAKIN, UNUTULMAYACAK KADAR DERİN, TEK BAŞINA YAŞANMAYACAK KADAR ZORDUR.